Dzisiaj obchodzimy rocznicę urodzin naszego założyciela i Pierwszego Komendanta Głównego Związku Strzeleckiego. 152 lat temu na świat przyszedł Józef Piłsudski. Urodził się w Zułowie na Litwie 5 grudnia 1867 r.
Pochodził z niezamożnej rodziny ziemiańskiej o starych tradycjach niepodległościowych. W 1886 r. wysłany na studia medyczne do Charkowa, prowadził działalność rewolucyjną i niepodległościową wśród studentów. Przypadkowo zamieszany w przygotowanie zamachu na życie cara Aleksandra III, został aresztowany w Wilnie w 1887 r. i zesłany na Syberię, gdzie przebywał w latach 1888-1892. Po powrocie uczestniczył w I Zjeździe PPS w 1893 r. W 1894 r. powołał organ PPS – “Robotnik”, którego był redaktorem i publicystą. Aresztowany ponownie w 1900 r. w Łodzi, został osadzony w X pawilonie warszawskiej Cytadeli. W czasie rewolucji 1905 r. kierował działalnością Organizacji Bojowej PPS. Zabiegał o poparcie Japonii, a także Austro-Węgier w walce z Rosją. Po rozłamie PPS, w 1906 r. został przywódcą zorientowanej niepodległościowo PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Na terenie zaboru austriackiego w 1910 r. zorganizował Związek Strzelecki i Towarzystwo Strzeleckie “Strzelec”.
Po wybuchu I wojny światowej został dowódcą 1 Pułku Legionów Polskich, następnie dowodził I Brygadą. Z jego inicjatywy powstała konspiracyjna Polska Organizacja Wojskowa. Przeciwstawił się werbunkowi do Legionów, nie widząc możliwości pozostania w obozie państw centralnych. W 1917 r. został internowany przez Niemców do twierdzy magdeburskiej.
10 listopada 1918 roku powrócił do Warszawy. Entuzjastycznie witany przez rodaków. Jako Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz objął najwyższą władzę w kraju. Kiedy idea federacji z Litwą i Białorusią oraz sojuszu z Ukrainą , dla przeciwstawienia się imperialnym planom Rosji, zawiodła, zdołał jako Wódz Naczelny (od 19 marca 1920 r. Pierwszy Marszałek Polski) odeprzeć zwycięsko agresję bolszewicką w 1920 roku. Pozostając w krytyce wobec ówczesnego parlamentaryzmu i konflikcie z endecją wycofał się w 1923 r. z oficjalnego życia politycznego. W maju 1926 r. za pomocą zamachu stanu przejął władzę w Państwie, głosząc hasło sanacji, czyli uzdrowienia stosunków w kraju. W swym ręku skupił faktyczną władzę, chociaż w latach 1926-35 formalnie był tylko Ministrem Spraw Wojskowych i Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych, a w latach 1926-28 i w 1930 r. Prezesem Rady Ministrów. Nie przyjął natomiast urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Głosząc idee nadrzędności państwa zmierzał do ograniczenia roli parlamentu, rozszerzenia władzy wykonawczej, zwiększenia roli Prezydenta. Znalazło to swój wyraz w uchwalonej 23.04.1935 r. Konstytucji Kwietniowej, która została podpisana przez prezydenta Ignacego Mościckiego, weszła w życie następnego dnia. W 1930 r. zdecydował się na aresztowanie przywódców Centrolewu. Autorytarny system rządów pomajowych nie zlikwidował podstawowych swobód demokratycznych, ograniczając je jedynie w znacznym stopniu, nie unicestwiał też opozycyjnych partii politycznych i ich prasy.