7 lutego 1831r. Sejm Królestwa Polskiego przyjął uchwałę o barwach narodowych, które „stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym”.
Podczas uchwalania Konstytucji 3 Maja Biało-czerwone barwy pojawiły się masowo na ulicach, jednak sprawa narodowej kolorystyki nie była wtedy w żaden sposób skodyfikowana. Biel i czerwień w naturalny sposób związana była od dawna z Rzeczpospolitą, nawiązując bezpośrednio do białego orła na czerwonym polu.
Kiedy wybuchło Powstanie Listopadowe postanowiono uregulować tę sprawę. Sejm podjął uchwałę, która zwierała dwa artykuły mówiące o kokardzie narodowej i pokazujące, że można je nosić tam, gdzie ją zazwyczaj noszono. zatwierdzono w ten sposób jedynie istniejący stan rzeczy.
„Artykuł 1.
Kokardę Narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.
Artykuł 2.
Wszyscy Polacy, a mianowicie Wojsko Polskie te kolory nosić mają w miejscu gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były.”
Przyjęto na posiedzeniu Izby Poselskiej dnia 7 lutego 1831 roku.”
Hasło Kokarda Narodowa w Encyklopedii „Gutenberga” z 1931 r. brzmi:
Kokardki państwowe (narodowe) polskie okrągłe mają mieć:
1) środek (serce) biały objęty kołem czerwonem poza którem na zewnątrz jest jeszcze biały otok albo
2) kokardka narodowa polska ma mieć tylko środek (serce) biały otoczony na zewnątrz barwą czerwoną (cynober).
Kolor bowiem biały jako zastępujący godło Orła białego musi być zawsze na pierwszem miejscu drugie miejsce przypada barwie tarczy t. j. barwie czerwonej.
Kokarda jest kolistą rozetką (wcześniej również stosowano kokardy w owalnym kształcie) złożoną z dwóch kolorowych wstążek. Według zaleceń średnica kokardy narodowej powinna wynosić od 4 do 6 cm i powinna składać się z dwóch okręgów białego centralnego oraz okalającego go czerwonego.
Pomimo takich ustaleń heraldycznych noszono również kokardy o odwróconej kolejności barw (czerwone serce z białym otokiem).
Dama przypina biało-czerwoną kokardę na rogatywce powstańca styczniowego – fragm. obrazu Artura Grottgera
Po odzyskaniu niepodległości barwy narodowe uchwalił Sejm Ustawodawczy odrodzonej Polski 1 sierpnia 1919. W ustawie podano:
„Za barwy Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się kolor biały i czerwony, w podłużnych pasach, równoległych, z których górny – biały, dolny zaś – czerwony.”
Art. JZ, źródła: niezalezna.pl, dzieje.pl, wiki